Bóg jest dawcą wszystkich dobrych darów. On dał Swojego jedynego Syna i dzięki temu mamy życie. To przywilej że my, jako Boży ludzie możemy Go naśladować, stawać się coraz bardziej jak Chrystus kiedy uczymy się i wzrastamy w dziedzinie dawania.
Ważnym jest aby zrozumieć model dawania pokazany nam przez Boga w Piśmie Świętym. Nic nie wskazuje na to, że powinniśmy dawać wyłącznie wtedy, gdy nasze serca są do tego poruszone. Dawanie to czynność która powinna być regularną częścią chrześcijańskiego życia. Dawanie jest jak modlitwa. Nie powinniśmy się modlić tylko kiedy Bóg poruszy nasze serce – podobnie jest z dawaniem.
Jakie wskazówki dał nam Bóg?
Pańska jest ziemia i to, co ją napełnia, Świat i ci, którzy na nim mieszkają
Psalm 24:1
Twoje są niebiosa, twoja też ziemia: Tyś ugruntował świat i to, co go wypełnia.
Psalm 89:12
Moje jest srebro i moje jest złoto – mówi Pan Zastępów.
Aggeusz 2:8
Mój bowiem jest wszelki zwierz leśny, Tysiące zwierząt na górach.
Znam wszelkie ptactwo gór i moje jest to, co rusza się na polach.
Psalm 50:10-11
Bo jeśli żyjemy, dla Pana żyjemy; jeśli umieramy, dla Pana umieramy; przeto czy żyjemy, czy umieramy, Pańscy jesteśmy.
Rzymian 14:8
Z tych wersetów wiemy że niebiosa i ziemia, wszystkie stworzenia na ziemi, całe srebro, złoto i rzeczy materialne na ziemi są Boże. My sami również należymy do Boga. Jesteśmy “drogo kupieni” (1 Kor 6:20). On zapłacił życiem Swojego własnego Syna. Tak jak wszystkie stworzone istoty jesteśmy Jego drogocenną własnością.
Należymy do Pana, zostaliśmy mianowani szafarzami Jego bogactw, mamy więc używać Jego zasobów w taki sposób, w jaki On chce. Nic z tego co mamy nie wywodzi się z nas samych, wszystko, co do nas należy należy do Niego. Powinniśmy więc z radością dawać, dla Jego chwały i dla błogosławieństwa innych.
Bóg dał nam przykład
Bóg jest dla nas doskonałym przykładem do naśladowania. Kiedy Bóg dawał, dał Swojego Syna, dał najlepsze co mógł dać.
Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.
Jana 3:16
Bóg obdarzył nas także w doskonałe dary Ducha Świętego. Powierzył je nam, abyśmy mogli służyć Jemu i Jego ludziom.
Wszystko to zaś sprawia jeden i ten sam Duch, rozdzielając każdemu poszczególnie, jak chce.
1 Kor 12:11
Kiedy Bóg nas obdarowuje, daje nam to co najlepsze. On także dał nam przykład do naśladowania. Kiedy dajemy, mamy dawać wszystko, co najlepsze, nie to co nam zbywa. Musimy nauczyć się naśladować wzór Boga jako najlepszego Dawcy. Niezależnie czy chodzi o nasze dobra materialne, nasze pieniądze, nasz czas, nasze ciała, nasze dary, mamy z radością oddawać Bogu to, co mamy najlepszego.
Motywacje
Gdy dajemy powinniśmy mieć właściwe motywacje, nie aby pokazać się przed innymi, nie by uzyskać coś w zamian. Do dawania powinny nas motywować następujące rzeczy:
Wdzięczność
Nie dajemy, bo ktoś nas do tego zmusił, nie dajemy motywując się strachem czy dając się komuś zmanipulować. Nie dajemy “komuś”. Dajemy naszemu Bogu, ponieważ On uczynił dla nas wielkie rzeczy. Dajemy, bo On pierwszy dał. Dajemy Mu z wdzięcznością, ponieważ wszystko co mamy pochodzi od Niego.
Wdzięczność dla tych, którzy karmili nas duchowo
W Starym Testamencie Izraelici mieli nakaz oddawać swoją dziesięcinę Lewitom- kapłanom. W Nowym Testamencie widzimy podobny przykład. Bóg powiedział, że Ci, którzy pracują dla Pana powinni otrzymywać zapłatę za wykonywaną pracę.
Tak też postanowił Pan, ażeby ci, którzy ewangelię zwiastują, z ewangelii żyli.
1 Kor 9:14
Zastosowanie tej zasady w praktyce widzimy w Galacjan 6:6 i 1 Tymoteusza 5:17. Miejscowy zbór jest odpowiedzialny za wspieranie finansowe pełnoetatowych pracowników kościoła. Z wdzięczności do Boga, dziękując za włożony trud, lokalny zbór powinien wspomagać finansowo służbę swoich pracowników.
W Piśmie Świętym widzimy regularne praktyki dawania, które miały miejsce cotygodniowo i comiesięcznie (Liczb 18:21-32, 2 Koryntian 8:2). W Starym Testamencie widzimy, że środki z systematycznie oddawanej dziesięciny wędrowały do Lewitów- kapłanów. Łożenie na cele lokalnej społeczności i Bożych współpracowników to wzór wart naśladowania również współcześnie.
Miłość i współczucie
Bóg bardzo troszczy się o biednych, sieroty i wdowy. Chce, by Jego ludzie hojnie dawali biednym. Powinniśmy również wspierać Chrześcijan w potrzebie w innych miejscach ( 2 Kor 8:9) oraz biednych w lokalnej społeczności.
Bierzcie w obronę biedaka i sierotę, Ubogiemu i potrzebującemu wymierzajcie sprawiedliwość!
Ps 82:3
Pasja do ewangelizacji
Powinniśmy również być pełni zachwytu widząc, jak Ewangelia sięga coraz dalej i zgubieni zostają zbawieni. Kościół w Filipii jest doskonałym tego przykładem. Ten zbór regularnie wysyłał pieniądze do Pawła, aby on mógł kontynuować dzieło ewangelizacji w Tesalonikach. Powinniśmy kierować się wdzięcznością do Boga, Jego sług i być pełnymi pasji dla rozwoju dzieła ewangelizacji w celu zbawienia zgubionych.
Posłuszeństwo
Bóg nakazał nam dawać. Dzielenie się jest obowiązkowe, nie jest wynikiem naszych upodobań (1 Kor 16:2, 2 Kor 6:7, Hebr 13:16). Decydujemy więc żeby dawać jako wyraz posłuszeństwa Bogu, zgodnie z Bożym Słowem, z wdzięczności za wszystko czym on nas obdarował i co nam powierzył.
Jako chrześcijanie mamy hojnie dawać biednym, potrzebującym, w celach dobroczynnych jak i ewangelizacyjnych. Ważne, aby lokalny kościół i jego służba była priorytetem w dysponowaniu dziesięciną. Dobrym systemem jest regularne dawanie na lokalny zbór oraz dobrowolne wspieranie potrzebujących i innych celów dobroczynnych.
Jak dajemy?
Pierwszego dnia w tygodniu niech każdy z was odkłada u siebie i przechowuje to, co może zaoszczędzić, żeby składki wnoszono nie dopiero wtedy, kiedy ja przyjdę.
1 Kor 16:2
Paweł polecił Koryntianom, by dawać w sposób regularny, systematyczny i proporcjonalny. Można zauważyć że dawanie nie było jednorazową czynnością, ale regularnie zaplanowaną aktywnością. Powinniśmy dawać:
- Ochoczo- 2 Kor 9:7 Każdy, tak jak sobie postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje.
(także Księga Wyjścia 25:2)
- Ofiarnie – postawa jaką mamy dając jest bardzo ważna. Nie powinniśmy dawać by zrobić wrażenie na innych. Nie jest ważne jak dużo dajemy, ale jak dużo jesteśmy w stanie poświęcić, aby dać. Dawanie jest kwestią postawy serca.
- 2 Kor 8:2 -4 Iż mimo licznych utrapień, które wystawiały ich na próbę, niezwykła radość i skrajne ubóstwo ich przerodziły się w nadzwyczajne bogactwo ich ofiarności gdyż w miarę możności – mogę to zaświadczyć – owszem, ponad możność, samorzutnie, usilnym naleganiem dopraszając się od nas tej łaski, by mogli uczestniczyć w dziele miłosierdzia dla świętych,
- Uczciwie – nie oszukując jak Ananiasz i Safira Dz. Ap. 5:1-11
- Doskonale – 2 Kor 8:7 A jak we wszystkim się wyróżniajcie, w wierze, w słowie i w poznaniu, i we wszelkiej gorliwości oraz w miłości, którą w was wzbudziliśmy, tak i w tej działalności dobroczynnej się wyróżniajcie.
- Regularnie – systematycznie i proporcjonalnie 1 Kor 16:2
Status materialny osoby nie powinien być czynnikiem decydującym czy ktoś daje czy nie – nawet osoby żyjące w skrajnym ubóstwie dawały (2 Kor 2:8), biedna wdowa dzieliła się hojnie (Łk 21:2-4). Bogate osoby powinny wzorować się na Zacheuszu (Łk 19:1-10). Składanie ofiary jest przede wszystkim kwestią postawy serca, nie bogactwa.
Jak dużo powinniśmy dawać?
Kwestie jak duża powinna być nasza ofiara, i czy starotestamentowa dziesięcina jest nadal obowiązującą zasadą, wciąż są gorąco dyskutowane w kręgach chrześcijańskich. Warto więc spojrzeć co, zarówno Stary jak i Nowy Testament, mówią na ten temat.
Stary Testament
W Starym Testamencie dziesięciny były obowiązkowe. Występowały 3 rodzaje ofiar, starotestamentowi ludzie składali nie jedną dziesięcinę, lecz dziesięciny. Pierwszą ofiarą była dziesięcina składana na rzecz pracowników Bożych, Lewitów (Kapłańska 27:30-32, Liczb 18:21-32). Sami Lewici oddawali dziesięcinę na rzecz kapłana Aarona (Licz 18:26-28). Drugą ofiarą była dziesięcina społeczności, na rzecz ludu Bożego, przeznaczona głównie na cele świętowania (Powtórzonego Prawa 12). Trzecią dziesięciną była ofiara na rzecz potrzebujących, szczególnie uchodźców, sierot i wdów (Powt Prawa 14). Poza obowiązkowymi dziesięcinami Izraelici również składali dobrowolne ofiary (Wyjścia 35:29, Wyjścia 36:5,7) oraz finansowali dodatkowe inicjatywy takie jak budowa (1 Kronik 29:17,18) czy odbudowa świątyni (Ezdrasza 2:68,69)
W Starym Testamencie widzimy więc lud Boży dający regularnie, dobrowolnie, ofiarnie, w posłuszeństwie oraz hojnie.
Nowy Testament
W Nowym Testamencie nie znajdujemy ani podtrzymania ani obalenia praktyki oddawania dziesięcin. Nawet jeśli zgodzimy się, że oddawanie dziesięciny w postaci ofiarowania 10% nie jest praktykowane w Nowym Testamencie, zauważamy, że zasady które występują w Starym Testamencie wciąż znajdują zastosowanie w Nowym. Lud Boży powinien dawać na rzecz pracowników, wspólnie świętować oraz wspierać potrzebujących. Nowotestamentowy kościół łożył regularnie na Boże dzieło i Jego pracowników, a także wspierał osoby potrzebujące ze swojego grona.
Inną regułą, którą znajdujemy w Nowym Testamencie jest to, że Bóg ma upodobanie w ofiarnym dawaniu (Łk 21:2-4). On pragnie naszej szczodrości, abyśmy będąc wolnymi od miłości pieniędzy służyli Mu i naśladowali Go (Mt 6:19-21). Nasza relacja z Bogiem zawsze powinna być ważniejsza od pieniędzy i innych rzeczy materialnych (J12:3).
Podsumowanie
My sami i wszystko co mamy należy do Boga. On czasowo uczynił nas zarządcami rzeczy, które posiadamy. Oznacza to, że mamy z radością używać ich dla Jego celów. Pieniądze nie władają nami. Bóg pokazał nam jak dawać na Swoim własnym przykładzie, dając Swojego Syna. Powinniśmy więc dawać Mu to co najlepsze, motywując się miłością. Możemy również naśladować przykłady pobożnych przywódców takich jak Dawid, który oddał ogromną część swojego bogactwa na rzecz budowy świątyni Boga. Dawanie ma również dobry wpływ na nasze życie duchowe, jako wyraz posłuszeństwa przynosi duchowe błogosławieństwa, wzrost, odciąga nas od koncentrowania się na rzeczach materialnych i przesuwa naszą uwagę na rzeczy niebiańskie. Dawanie chroni nas przed miłością pieniędzy (1Tm 6:1) i zwraca nasze serca w stronę nieba, abyśmy gromadzili nasze skarby w niebie, a nie na ziemi (Mat 6:19-21).
Najczęściej dzielimy się finansami, jednak Bóg powierzył nam wiele innych rzeczy takich jak czas, żywność, dary duchowe, talenty i zasoby, które mamy przywilej używać hojnie dla chwały Jego królestwa i dla błogosławieństwa Jego świętych. Kiedy obdarowujemy innych, obdarowujemy Boga (Mat 25:31-46), nie dawajmy więc z naszych zbytków, ale dawajmy hojnie i radośnie pierwociny, czyli to co mamy najlepszego.
Źródło:
How to give joyfully to the Lord by Dr Franklin S Jabini
